កាលដើមខែកញ្ញានេះ ខ្ញុំបានត្រលប់ទៅផ្ទះជាលើកទី២ បន្ទាប់ពីបានមករស់នៅទីនេះ
បានជាង២ឆ្នាំ ឬច្រើនជាងនេះតិចតួច (អត់សូវច្បាស់) ។
ប្រហែលជាជិតមួយឆ្នាំសោះ អ្វីៗនៅស្រុកកំណើតហាក់ដូចជាផ្លាស់ប្តូរជាច្រើន សូម្បីតែ
ផ្ទះខ្ញុំ ឬបរិស្ថានជុំវិញ បើនិយាយពីអ្នកជិតខាងវិញមានមនុស្សប្លែកមុខជាច្រើនដែលខ្ញុំ
អត់ស្គាល់ មានតែសមាជិកគ្រួសារខ្ញុំប៉ុណ្ណោះដែលពុំមានអ្វីប្រែប្រួល ពេលវេលា ១ឆ្នាំវា
ហាក់ដូចជាយូរខ្លាំងណាស់សំរាប់អ្នកដែលរស់នៅឆ្ងាយពីផ្ទះ និងគ្រួសារដូចជារូបខ្ញុំ តែ
នៅតែសប្បាយចិត្ត ព្រោះគ្រួសារទាំងមូលបានរស់នៅដោយធម្មតា និងមិនមានបញ្ហាអ្វី
ជាងពិសេសប៉ាម៉ាក់ ដែលនៅតែដដែលដូចកាលពីមុន ។
មានគំរោងជាច្រើនដែលខ្ញុំធ្លាប់គិតថានឹងធ្វើពេលត្រលប់ទៅផ្ទះ តែពេលទៅដល់អ្វីដូច
ជាមិនដើរតាមការគិតសោះ ដូចក្នុងរឿងចិនគេតែងនិយាយថា មនុស្សគិត មិនដូចព្រះ
គិតនោះទេ ។
មួយសប្តាហ៍កន្លះ ឬជាងដប់ហាក់ដូចជាមួយប៉ប្រិចភ្នែក តែយ៉ាងណាវាជាពេលដ៏មាន
សុភមង្គលបំផុតរបស់ខ្ញុំ ជារៀងរាល់ឆ្នាំដែលអាចជួបជុំគ្រួសារ និងញុំាម្ហូបដែលម៉ាក់ធ្វើ
ដោយផ្ទាល់ដៃ ត្រឹមតែជាង១០ថ្ងៃប៉ុណ្ណោះ ខ្ញុំឡើងទំងំដល់ទៅជាង ៤គីឡូ ព្រោះតែម្ហូប
របស់ម៉ាក់ ។
មានមិត្តចាស់ និងថ្មីជាច្រើនដែលចង់ជួបតែមិនទាន់បានជួបលើកនេះ តែមិនជាបញ្ហា
ព្រោះពួកយើងនៅមានពេលក្រោយជាច្រើនទៀតដែលយើងអាចជួបគ្នាបាន ។
ថ្ងៃនេះមិនមានចង់និយាយអ្វីសំខាន់ទេ គ្រាន់តែចង់រៀបរាប់ពីអារម្មណ៍ក្នុងចិត្តខ្លះតែ
ប៉ុណ្ណោះឯង អរគុណអ្នកដែលបានអានពី អារម្មណ៍រវើរវើយមួយនេះ ។
ផ្ទះចាស់ឡើងសេរី ហាសហាស
Home Sweet Home
ហេងឌី 